Two poems by Melech Ravitch

Melech Ravitch (given name: Zekharye Sholem-Bergner, 1893-1976) was a Yiddish poet, playwright, essayist, and cultural activist born in Radymno, Eastern Galicia. Although he was raised speaking German and Polish, influences such as the 1908 Czernowitz language conference led him to begin publishing poetry in Yiddish starting in 1910. He later immigrated to Montreal and was a prominent organizer within the Jewish literary community. The following are two poems from his 1921 collection of poetry, influenced by the modernist movement, called Nakete Lider (Naked Songs.) I (Malke) shared “Solitude” during the Musaf service on Day 1 of Rosh Hashanah.

איינזאַמקייט

כ׳האָב אָנגעהויבען מיט הונדערט פֿפרעמדע געזאַנגען,
און שטום געבליבען אינמיטען,
אַזוי ווי כ׳נין הונדערט פֿרעמדע וועגען געגאַנגען,
און אלע צום סוף געמיטען.
וועל איך מיר זוכען אייגענע וועגען.

און ווייל איך האָב הונדערט אייגענע וועגען,
מיט אלע פיינען תמיד ניי געטרעטען,
און צו הונדערט נשמות מיך צוגעבונען,
וועל איך אליין געהן דעם ליכט אַקעגען.

Solitude

I began with one hundred foreign songs, 
And stayed silent in between,
Since I walked a hundred paths,
And in the end avoided them all.
I will find my own paths for me.

And because I have my own hundred paths,
Always tread anew with all suffering,
And attached myself to one hundred souls
And not found any fellow travelers,
I alone will go towards the light.

גריבלערס נשמה

נאַכט.
טיפֿע וואַנדערגענג.
לינקס פיהרט דער ווילען מיך, רעכטס דער געדאַנק.
גליטשט דורך מיין גייסט זיך ביי די ווענד אין לאנגען גאנג.
זוכען די טיר פֿון דער דערקענטניש.

נאַכט.
 דער גריבלער גריבעלט, דער זוכער געהט ווייטער,
שטילע, אוּמזיכערע טריטען שאַלען.
פּלוצלינג שטיל.
בראָך – שאַרבען אָן אייזען.
שטיל יאָמערן.
טירען – אייזערנע טירען.

נאַכט. 
ערגעצוואוּ,
אויפֿגעריסענע פֿענסטערקוואַרטירען,
קלאַפען מיט ברעכענדיג גלאָז אָן זייערע ראָמען,
ערגעץ אין דרויסען, אפשר דאָ, דאָ איבער, אויף דעם העכסטען שטאָק אין שלאָס.
די לייכטענדיגע טיר פֿון דער דערקענטניש איז נישטאָ אין שלאָס.

נאַכט. און דער געדאַנק ווערט מיד,
און די מידקייט שלאָפ,
און אין דרויסען טאָג.

Examiner’s Soul

Night.
Deep wandering.
Will leads me left, and thought right.
Sliding through my spirit as it turns with long strides.
Seeking the door of understanding.

Night.
The examiner examines, the seeker goes further,
Silent, uncertain steps resound.
Sudden silence.
Broken—shards without iron.
Silent weeping.
Doors—iron doors.

Night.
Somewhere,
Wide open windowed rooms,
Knock with breaking glass against their frames,
Somewhere outside, maybe there, over there, on the highest floor in the castle.
Through gaping open windowpanes, torrential rain worships.
The shining door of understanding is not in the castle.

Night.
And thought grows tired,
And the tiredness sleeps,
And the day is outside.